ວໍາຊິງຕັນ, 1 ຕຸລາ 2012 -- ບົດລາຍງານສະບັບ ໃໝ່ຂອງທະນາຄານ ໂລກ ກ່າວວ່າ: ຢູ່ບັນດາປະເທດກໍາລັງພັດທະນາ, ວຽກເຮັດງານທໍາ ຖືເປັນພື້ນຖານຂອງ ການພັດທະນາ ແລະ ມີຜົນຕອບແທນທີ່ ຫຼາຍເກີນກວ່າ ລາຍຮັບ. ວຽກເຮັດງານທໍາເປັນຂອດສໍາຄັນໃນການ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກ ຍາກ, ເຮັດໃຫ້ ນະຄອນຕ່າງໆດໍາເນີນງານໄດ້ ແລະ ສະໜອງທາງເລືອກໃຫ້ແກ່ໄວໜຸ່ມເພື່ອໃຫ້ ຫ່າງໄກຄວາມຮຸນແຮງ.
ບົດລາຍງານການພັດທະນາໂລກ 2013: ວຽກເຮັດງານທໍາ ເນັ້ນໜັກບົດບາດການເຕີບໂຕເຊິ່ງນໍາໂດຍພາກເອກະຊົນທີ່ເຂັ້ມແຂງໃນການສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາ ແລະ ວາງໂຄງຮ່າງ ເພື່ອໃຫ້ ວຽກເຮັດງານທໍາປະກອບສ່ວນຫຼາຍທີ່ສຸດ ເຂົ້າໃນການພັດທະນາ, ສາມາດກະຕຸ້ນຮອບວຽນທີ່ເປັນແບບຢ່າງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ບົດລາຍງານສະບັບດັ່ງກ່າວ ໄດ້ພົບວ່າ: ລະດັບຄວາມທຸກຍາກຫຼຸດລົງ ເມື່ອປະຊາຊົນ ຫຼື ຜູ້ຄົນ ພະຍາຍາມຊອກຫາວິທີທາງຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລໍາບາກ ແລະ ເມື່ອວຽກເຮັດງານທໍາ ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ແມ່ຍິງໃນການລົງທຶນຫຼາຍຂຶ້ນກ່ວາເກົ່າໃສ່ລູກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ປະສິດທິພາບ ເພີ່ມຂຶ້ນ ເມື່ອຜູ້ອອກແຮງງານເກັ່ງຂຶ້ນກ່ວາເກົ່າໃນການເຮັດວຽກທີ່ເຂົາເຈົ້າເຮັດຢູ່, ເມື່ອວຽກເຮັດງານທໍາທີ່ມີຜົນປະໂຫຍດ ປະກົດມີຫຼາຍຂຶ້ນກ່ວາເດີມ ແລະ ເມື່ອວຽກເຮັດງານທໍາທີ່ມີຜົນປະໂຫຍດໜ້ອຍ ຄ່ອຍໆຈາງຫາຍໄປ. ສັງຄົມຈະເລີນ ງອກງາມ ເມື່ອວຽກເຮັດງານທໍາ ເສີມສ້າງຄວາມຫຼາກຫຼາຍ ແລະ ສະໜອງທາງເລືອກຕ່າງໆຕໍ່ຂໍ້ຂັດແຍ່ງ.
ປະທານກຸ່ມທະນາຄານໂລກ, ທ່ານ ຈິມ ຍ໋ອງ ຄິມ - Jim Yong Kim ກ່າວວ່າ “ວຽກເຮັດງານທໍາທີ່ດີ ສາມາດປ່ຽນຊີວິດຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງໄດ້ ແລະ ວຽກເຮັດງານທໍາທີ່ຖືກຕ້ອງ ສາມາດຫັນປ່ຽນທົ່ວສັງຄົມໄດ້. ລັດຖະບານປະເທດຕ່າງໆ ຕ້ອງຫັນເອົາວຽກເຮັດງານທໍາເປັນຈຸດໃຈກາງ ເພື່ອສົ່ງເສີມຄວາມວັດທະນາຖາວອນ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມທຸກຍາກ,” ທ່ານຍັງໄດ້ກ່າວຕື່ມອີກວ່າ: "ເປັນເລື່ອງສໍາຄັນຍິ່ງທີ່ລັດຖະບານປະເທດຕ່າງໆ ຕ້ອງເຮັດວຽກຮ່ວມມືເປັນຢ່າງດີກັບພາກເອກະຊົນ ເຊິ່ງເປັນພາກທີ່ກວມເອົາ 90 ສ່ວນຮ້ອຍ ຂອງການສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາທັງໝົດ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ພວກເຮົາ ຈໍາເປັນຕ້ອງຊອກຫາບັນດາວິທີທາງທີ່ດີສຸດເພື່ອຊ່ວຍ ບໍລິສັດ ແລະ ຟາມຜະລິດກະສິກໍາຂະໜາດນ້ອຍໃຫ້ເຕີບໃຫຍ່. ວຽກເຮັດງານທໍາ ຄືຄວາມຫວັງ. ວຽກເຮັດງານທໍາ ຄືສັນຕິພາບ. ວຽກເຮັດງານທໍາ ສາມາດເຮັດໃຫ້ປະເທດທີ່ຂາດສະເຖຍລະພາບ ກາຍເປັນປະເທດທີ່ມີສະເຖຍລະພາບ."
ກຸ່ມຜູ້ຂຽນບົດລາຍງານສະບັບນີ້ ເນັ້ນໜັກວ່າ ວິທີທີ່ວຽກເຮັດງານທໍາ ຈະສົ່ງຜົນຕອບແທນສູງສຸດດ້ານການພັດທະນາ ຄືວຽກເຮັດງານທໍາທີ່ເພີ່ມລາຍໄດ້, ເຮັດໃຫ້ນະຄອນຕ່າງໆດຳເນີນງານໄດ້ດີຂຶ້ນກ່ວາເດີມ, ເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດໃສ່ຕະຫຼາດໂລກ, ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ເພີ່ມຄວາມເປັນເຈົ້າການຂອງຄົນໃນສັງຄົມ.
ໂກຊິກ ບາຊູ -Kaushik Basu, ຫົວໜ້ານັກເສດຖະສາດ ແລະ ຮອງປະທານອາວຸໂສຂອງທະນາຄານໂລກ ກ່າວວ່າ: “ວຽກເຮັດງານທໍາ ເປັນການປະກັນທີ່ດີສຸດຕໍ່ຄວາມທຸກຍາກ ແລະ ຄວາມບໍ່ສາມາດປົກປ້ອງຕົນເອງໄດ້,” ທ່ານຍັງໄດ້ກ່າວຕື່ມອີກວ່າ: “ລັດຖະບານປະເທດຕ່າງໆ ມີບົດບາດໃນການສ້າງຄວາມເອື້ອອໍານວຍທີ່ສໍາຄັນຍິ່ງ ໂດຍການສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການເຮັດທຸລະກິດທີ່ປັບປຸງຄວາມຕ້ອງການແຮງງານ.”
ວິກິດເສດຖະກິດໂລກ ແລະ ເຫດການອື່ນໆທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຫວ່າງບໍ່ດົນມານີ້ ໄດ້ຍົກບັນຫາການຈ້າງງານຂຶ້ນເປັນບັນຫາໃຈກາງຂອງການສົນທະນາຄົ້ນຄ້ວາເລື່ອງການພັດທະນາ. ກຸ່ມນັກຂຽນບົດລາຍງານ WDR ໄດ້ສຶກສາເບິ່ງຂໍ້ມູນຈາກການສໍາຫຼວດຕ່າງໆ ແລະການສໍາຫຼວດປະຊາກອນຫຼາຍກ່ວາ 800 ການສໍາຫຼວດ ເຊິ່ງນໍາມາຍັງຜົນຂອງການສຶກສາຄົ້ນຄ້ວາ ທີ່ໄດ້ມີການຄາດຄະເນວ່າ: ມີຄົນຫຼາຍກ່ວາ 3 ຕື້ ຄົນ ໃນທົ່ວໂລກ ທີ່ກໍາລັງເຮັດວຽກ ແຕ່ເກືອບເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງວຽກເຫຼົ່ານັ້ນ ແມ່ນວຽກງານຜະລິດກະສິກໍາ, ວິສາຫະກິດຄົວເຮືອນ ຫຼື ເປັນວຽກໃນຂະແໜງເສດຖະກິດນອກລະບົບ ຫຼື ວຽກຕາມລະດູການທີ່ອອກແຮງງານເປັນມື້ ໃນຂະນະ ຄວາມຮັບປະກັນທາງດ້ານສັງຄົມ ມີພໍປະມານ ຫຼື ບາງຄັ້ງກໍບໍ່ມີເລີຍ ແລະ ລາຍໄດ້ກໍພົບເຫັນຢ່າງເປັນປະຈໍາວ່າ: ມີບໍ່ພຽງພໍ.
ທ່ານ ມາຕິນ ຣາມາ - Martin Rama, ອໍານວຍການ WDR ກ່າວວ່າ: “ສິ່ງທ້າທາຍຂອງໄວໜຸ່ມພຽງຢ່າງດຽວ ກໍ່ເປັນບັນຫາໃຫຍ່ຫຼວງແລ້ວ. ຍັງໄດ້ມີການຄົ້ນພົບອີກວ່າ ໄວໜຸ່ມຫຼາຍກ່ວາ 620 ລ້ານຄົນ ບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກ ຫຼື ບໍ່ໄດ້ຮຽນໜັງສື. ພຽງເພື່ອຮັກສາອັດຕາການຈ້າງງານໃຫ້ຢູ່ຄົງທີ່, ຕົວເລກຂອງຈໍານວນວຽກເຮັດງານທໍາໃນທົ່ວໂລກ ຈະຕ້ອງເພີ່ມຂຶ້ນປະມານ 600 ລ້ານວຽກໃນໄລຍະ 15 ປີ”.
ແຕ່ຢູ່ໃນຫຼາຍປະເທດທີ່ກໍາລັງພັດທະນາ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ການຜະລິດກະສິກໍາ ແລະ ການປະກອບອາຊີບດ້ວຍຕົວເອງ ພົບເຫັນຢູ່ຢ່າງກ້ວາງຂວາງ ແລະ ຄວາມຮັບປະກັນທາງດ້ານສັງຄົມທີ່ດີສຸດ ກໍມີແຕ່ພໍປະມານ, ນັ້ນອາດຈະມີອັດຕາການບໍ່ມີວຽກເຮັດງານທໍາໃນລະດັບຕໍ່າ. ຢູ່ໃນບັນດາປະເທດເຫຼົ່ານັ້ນ, ປະຊາຊົນທີ່ທຸກຍາກສ່ວນໃຫຍ່ ຕ້ອງເຮັດວຽກເປັນເວລາຫຼາຍຊົ່ວໂມງ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ກຸ້ມກິນ. ການລະເມີດບັນດາສິດທິພື້ນຖານຕ່າງໆ ກໍບໍ່ແມ່ນບັນຫາທີ່ແປກໃໝ່ເລີຍ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ຄຸນະພາບຂອງວຽກເຮັດງານທໍາ (ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຈໍານວນວຽກເຮັດງານທໍາເທົ່ານັ້ນ) ກໍເປັນທີ່ສໍາຄັນຢ່າງຍິ່ງ.
ບົດລາຍງານສະບັບນີ້ ສະເໜີວິທີການດຳເນີນງານ ແບບສາມໄລຍະ ເພື່ອຊ່ວຍລັດຖະບານ
ປະເທດຕ່າງໆ ໃຫ້ສາມາດຕອບສະໜອງໄດ້ຕາມບັນດາຈຸດປະສົງເຫຼົ່ານີ້:
- ໜຶ່ງ, ຖືເປັນພື້ນຖານທີ່ໜັກແໜ້ນ - ເຊິ່ງລວມເອົາທັງຄວາມສະເຖຍລະພາບ ທາງເສດຖະກິດມະຫາພາກ, ສະພາບແວດລ້ອມການເຮັດທຸລະກິດທີ່ເອື້ອອໍານວຍ, ບຸກຄະລາກອນ ແລະ ການປົກຄອງລັດດ້ວຍກົດໝາຍ ຕ້ອງຖືກກໍານົດເຂົ້າໄວ້ໃນລະບົບ.
- ສອງ, ນະໂຍບາຍແຮງງານ ບໍ່ຄວນກາຍເປັນອຸປະສັກກີດຂວາງການສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາ, ນະໂຍບາຍເຫຼົ່ານັ້ນ ຍັງຄວນສະໜອງການເຂົ້າເຖິງກະບອກສຽງ ແລະ ການປົກປ້ອງສັງຄົມໃຫ້ແກ່ຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ ຫຼື ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດປົກປ້ອງຕົນເອງໄດ້ຫຼາຍສຸຸດນໍາອີກ.
- ສາມ, ລັດຖະບານປະເທດຕ່າງໆ ຄວນລະບຸວ່າ ວຽກເຮັດງານທໍາໃດທີ່ຈະປະກອບສ່ວນຫຼາຍທີ່ສຸດ ເຂົ້າໃນການພັດທະນາຕາມສະພາບເງື່ອນໄຂພາຍໃນຂອງແຕ່ລະປະເທດ ແລະ ທັບມ້າງ ຫຼື ສ້າງສົມດຸນຕໍ່ບັນດາອຸປະສັກກີດຂວາງພາກເອກະຊົນ ໃນການສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາເຫຼົ່ານັ້ນ.
ການສ້າງຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງທ້າທາຍສະເພາະ ຂອງວຽກເຮັດງານທໍາໃນພາກພື້ນ ຫຼື ປະເທດ ແມ່ນສິ່ງຈຳເປັນ. ຄວາມແຕກຕ່າງໃນດ້ານໂຄງສ້າງຂອງການຈ້າງງານລະຫວ່າງພາກພື້ນ, ລະຫວ່າງບົດບາດຍິງ-ຊາຍ ແລະ ລະຫວ່າງກຸ່ມອາຍຸ ເຫັນວ່າ: ເປັນສິ່ງທີ່ໜ້າສົນໃຈ. ຕົວຢ່າງ: ຜູ້ອອກແຮງງານ 6 ໃນ 7 ຄົນໃນເອີຣົບຕາເວັນອອກ ແລະ ອາຊີກາງ ເປັນຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ໄດ້ຮັບເງິນເດືອນ, ແຕ່ຜູ້ອອກແຮງງານ 4 ໃນ 5 ຄົນໃນບັນດາປະເທດອາຟຣິກາຕອນລຸ່ມທະເລຊາຍຊາຫາຣາ ເປັນຜູ້ຜະລິດກະສິກໍາທີ່ປະ ກອບອາຊີບດ້ວຍຕົນເອງ. ຢູ່ປະເທດລາຍໄດ້ຕໍ່າ ຫຼື ລາຍໄດ້ປານກາງໃນລະດັບຕໍ່າ ພົບວ່າ: ມີແມ່ຍິງຫຼາຍກ່ວາຜູ້ຊາຍ ທີ່ເຮັດວຽກໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບຄ່າແຮງງານ ຫຼື ເງິນເດືອນ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ມີຄວາມເປັນໄປໄດ້ສູງທີ່ແມ່ຍິງໃນບັນດາປະເທດທີ່ມີລາຍໄດ້ປານກາງ ຈະເປັນຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ໄດ້ຮັບເງິນເດືອນ ເຖິງພົບເລື້ອຍໆວ່າ: ເຂົາເຈົ້າ ມີລາຍໄດ້ຕໍ່າກ່ວາຜູ້ຊາຍກໍ່ຕາມ.
ບູລິມະສິດທາງນະໂຍບາຍ ໃນບັນດາສັງຄົມຜະລິດກະສິກໍາ ແລະ ປະເທດທີ່ກໍາລັງຫັນເປັນຕົວເມືອງ ເຫັນວ່າ ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ການເຮັດໃຫ້ການຜະລິດກະສິກໍາຂອງຜູ້ຜະລິດຂະໜາດນ້ອຍ ມີຜະລິດຕະພາບສູງຂຶ້ນກ່ວາເດີມ ຖືເປັນຂໍກະແຈອັນສໍາຄັນ ໃນຂະນະທີ່ການວາງແຜນທີ່ດີຂຶ້ນກ່ວາເດີມດ້ານພື້ນຖານໂຄງລ່າງ, ການເຊື່ອມຕໍ່, ການຈັດສັນທີ່ຢູ່ອາໃສ ແລະ ຜັງເມືອງ ແມ່ນເລື່ອງສໍາຄັນອັນດັບສອງ. ພູມສາດປະຊາກອນ ກໍສໍາຄັນເຊັ່ນກັນ. ຢູ່ບັນດາປະເທດອາຟຣິກາຕອນລຸ່ມທະເລຊາຍຊາຫາຣາ ພົບວ່າ: ມີໄວໜຸ່ມ 10 ລ້ານຄົນ ເຂົ້າຮ່ວມກໍາລັງແຮງງານໃນທຸກປີ ແຕ່ຢູ່ອີກຫຼາຍປະເທດທີ່ມີລາຍໄດ້ປານກາງ ສໍາພັດພົບວ່າ: ປະຊາກອນ ກໍາລັງສູງອາຍຸຂຶ້ນ ແລະ ກໍາລັງແຮງງານຂອງບາງປະເທດ ກໍກໍາລັງຫົດຕົວລົງ. ສີມືແຮງງານ ແລະ ການຍົກເລີກສິດທິພິເສດໃນການເຂົ້າເຖິງຕະຫຼາດແຮງງານ ແລະ ວຽກເຮັດງານທໍາ ກໍເປັນສິ່ງຈຳເປັນເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາການຫວ່າງງານຂອງໄວໜຸ່ມ. ແຕ່ຂະນະດຽວກັນໃນບັນດາສັງຄົມທີ່ມີປະຊາກອນກໍາລັງສູງອາຍຸ ກໍຈຳເປັນຕ້ອງມີຊີວິດເຮັດວຽກທີ່ຍາວນານຂຶ້ນກ່ວາເກົ່າ ແລະ ມີການປົກປ້ອງສັງຄົມທີ່ທຸກຄົນສາມາດຈ່າຍໄດ້.
ການເນັ້ນໃສ່ບັນດາຄຸນລັກສະນະສໍາຄັນຂອງກຸ່ມປະເທດຕ່າງໆ ສາມາດຊ່ວຍໃນການກໍານົດໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງຂຶ້ນ ວ່າປະເພດວຽກເຮັດງານທໍາໃດ ຈະປະກອບສ່ວນໃຫຍ່ຫຼວງສຸດ ເຂົ້າໃນການພັດທະນາ ອີງຕາມແຕ່ລະກໍລະນີ. ຈຸດສຸມດັ່ງກ່າວນີ້ ເຮັດໃຫ້ສາມາດດຳເນີນການວິເຄາະໃດໜຶ່ງ ຕໍ່ຜົນໄດ້ຜົນເສີຍ ລະຫວ່າງມາດຕະຖານການດໍາລົງຊີວິດ, ຜະລິດຕະພາບ ແລະ ຄວາມສາມະຄີທາງສັງຄົມໃນສະພາບເງື່ອນໄຂໃດໜຶ່ງ. ຈຸດສຸມດັ່ງກ່າວ ຍັງສະໜອງຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບອຸປະສັກກີດຂວາງ ຕໍ່ການສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາ ແລະ ທ້າຍທີ່ສຸດກໍຄືບັນດາບູລິມະສິດສຳລັບຜູ້ສ້າງນະໂຍບາຍ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າລະບຸຂໍ້ຈໍາກັດທີ່ສໍາຄັນສຸດ ຕໍ່ການສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາ ແລະ ວິທີໃນການຜ່ານພ່າຂໍ້ຈໍາກັດເຫຼົ່ານັ້ນ.
ຜູ້ສ້າງນະໂຍບາຍ ຄວນແກ້ໄຂສິ່ງທ້າທາຍເຫຼົ່ານັ້ນດ້ວຍການຕອບຄໍາຖາມເຫຼົ່ານີ້: ປະເທດ ຄວນສ້າງຍຸດທະສາດການພັດທະນາ ທີ່ເນັ້ນໜັກໃສ່ ການເຕີບໂຕທາງເສດຖະກິດບໍ່? ຫຼື ຄວນສ້າງຍຸດທະສາດດັ່ງກ່າວ ເນັ້ນໜັກໃສ່ວຽກເຮັດງານທໍາ? ສາມາດເສີມຂະຫຍາຍຄວາມເປັນຜູ້ປະກອບການໄດ້ບໍ ໂດຍສະເພາະໃນກຸ່ມວິສາຫະກິດຈຸລະພາກຕາມບັນດາປະເທດກໍາລັງພັດທະນາ? ຫຼື ຜູ້ປະກອບການຄວນເກີດຂຶ້ນເອງ? ການລົງທຶນເພີ່ມສູງຂຶ້ນ ໃສ່ການສຶກສາ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມ ຖືເປັນເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນ ຂອງຄວາມສາມາດໃນການມີວຽກເຮັດງານທໍາບໍ? ຫຼື ສາມາດສ້າງສີມືແຮງງານຂຶ້ນໄດ້ໂດຍຜ່ານການມີວຽກເຮັດງານທໍາ? ທ່າມກາງວິກິດການ ແລະ ການຫັນປ່ຽນທາງໂຄງສ້າງ, ຄວນໃຫ້ການປົກປ້ອງວຽກເຮັດງານທໍານໍາບໍ ບໍ່ແມ່ນແຕ່ປົກປ້ອງຜູ້ອອກແຮງງານ?
ເປົ້າໝາຍຂອງ ວຽກເຮັດງານທໍາໃນລະດັບປະເທດ ຖືກເຊື່ອມໂຍງໂດຍການເຄື່ອນຍ້າຍແຮງງານຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ການເຄື່ອນຍ້າຍຂອງວຽກເຮັດງານທໍາ. ສະນັ້ນ, ນະໂຍບາຍວ່າດ້ວຍວຽກເຮັດງານທໍາໃນປະເທດໃດໜຶ່ງ ສາມາດທີ່ຈະມີຜົນທັງບວກ ແລະ ລົບຕໍ່ປະເທດອື່ນໆ. ບົດລາຍງານສະບັບນີ້ ໄດ້ສຶກສາເບິ່ງວ່າ: ບັນດາກົນໄກປະສານງານໃນລະດັບສາກົນເຊັ່ນ: ສັນຍາແບບສອງຝ່າຍ ວ່າດ້ວຍການເຄື່ອນຍ້າຍແຮງງານສາມາດເສີມຂະຫຍາຍຜົນທາງບວກ ແລະ ບັນເທົາຜົນທາງລົບໄດ້ຫຼືບໍ່.
ທ່ານ ຣາມາ ກ່າວອີກວ່າ: ”ເພື່ອເອົາວຽກເຮັດງານທໍາເປັນບັນຫາສູນກາງ, ພວກເຮົາ ຍັງຈໍາເປັນຕ້ອງມີຂໍ້ມູນທີ່ໜ້າເຊື່ອຖືໄດ້ໃນລະດັບປະເທດ ໂດຍເປັນຂໍ້ມູນທີ່ແບ່ງປະເພດ ແລະ ກວມເອົາວຽກເຮັດງານທໍາ ໃນຂອບເຂດກ້ວາງຂວາງກ່ວາວຽກເຮັດງານທໍາໃນຕົວເມືອງ ຫຼື ຂະແໜງເສດຖະກິດໃນລະບົບ.”
ກຸ່ມທະນາຄານໂລກ ເສີມຂະຫຍາຍການເຕີບໂຕຂອງວຽກເຮັດງານທໍາຜ່ານສອງຊ່ອງທາງການຊ່ວຍເຫຼືອຫຼັກ ທີ່ສະໜອງໃຫ້ແກ່ໂລກກໍາລັງພັດທະນາ -- ຜ່ານທະນາຄານເພື່ອການກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາສາກົນ (IBRD) ແລະ ສະມາຄົມເພື່ອການພັດທະນາສາກົນ (IDA) -- ກໍຄືຜ່ານອົງການການເງິນສາກົນ (IFC) ແລະ ອົງການຄໍ້າປະກັນການລົງທຶນຫຼາຍຝ່າຍ (MIGA). ການຊ່ວຍເຫຼືອ ທີ່ສະໜອງໃຫ້ໃນຮູບແບບການໃຫ້ຄໍາປຶກສາດ້ານນະໂຍບາຍ, ການຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາພາກເອກະຊົນ ບວກກັບການສະໜອງເງິນກູ້ຢືມ ແລະ ແຜນງານຕ່າງໆເພື່ອພັດທະນາການຫັນເປັນຕົວເມືອງ, ພື້ນຖານໂຄງລ່າງ ແລະ ການພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດ (ໃນນັ້ນລວມທັງການປົກປ້ອງທາງສັງຄົມ).
