នាង ម៉ៅ ទេព អាយុ៣១ឆ្នាំ កំពុងឈរនៅក្រោមផ្ទះឈើរបស់គាត់ ហើយមិនយូរប៉ុន្មានគាត់ ជាមួយស្នាមញញឹមនៅលើផ្ទៃមុខ ត្រដាងដៃទាំងពីរស្វាគមន៍ លុយ លីកៃ កូនស្រីអាយុបួនឆ្នាំ នៅពេលដែលនាងត្រឡប់មកពីសាលាមត្តេយ្យសហគមន៍វិញ។
«ជម្រាបសួរម៉ែ! ខ្ញុំមកពីរៀនវិញហើយ» -- កុមារី លុយ លីកៃ ពោលដូច្នេះ ហើយនាង ម៉ៅ ទេព ជាម្តាយ ឆ្លើយបតវិញថា «អរគុណ! កូនសម្លាញ់។»
នាង ម៉ៅ ទេព ស្ថិតក្នុងចំណោមស្ត្រីជាច្រើននាក់ទៀត រួមមានម្តាយ យាយ និងស្ត្រីមានផ្ទៃពោះនៅក្នុងឃុំរាំងទិល ស្រុកកណ្តៀង ខេត្តពោធិសាត់ ដែលបានឆ្លងកាត់ការបណ្តុះបណ្តាលរបស់កម្មវិធីចិញ្ចឹមបីបាច់កូន អំពីរបៀបបង្កើនការរៀនសូត្រ អនាម័យ អាហារបំប៉ន ការការពារ និងការថែទាំកុមារ។ នាងបានទទួលស្គាល់ថា ឥរិយាថរបស់នាងចំពោះកូនមានការផ្លាស់ប្តូរជាវិជ្ជមានបន្ទាប់ពីនាងទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលនេះ។ នាងលែងប្រើសំដីសម្លុតកូនឱ្យធ្វើកិច្ចការ ឬឱ្យទៅរៀនដូចមុនទៀតហើយ ផ្ទុយទៅវិញនាងប្រើពាក្យសំដីស្រទន់ និងកាយវិការលើកទឹកចិត្ត ហើយនិយាយសួរនាំជាមួយកូនច្រើនជាងមុន។
នាងបានរៀបរាប់អំពីទម្លាប់ថ្មីដែលនាងប្រើជាមួយកូនដូច្នេះថា៖ «រៀងរាល់ព្រឹក ខ្ញុំតែងតែបង្រៀនកូនឱ្យចេះលុបមុខ ដុសធ្មេញ និងរៀបចំគ្រែគេងរបស់វាឱ្យស្អាតមុននឹងវាស្លៀកពាក់ទៅសាលារៀន។ ពេលណាវាមានសំណួរ យើងព្យាយាមរកចម្លើយប្រាប់ថាតាមអ្វីដែលយើងចេះ ដូចជាពណ៌ សត្វពាហនៈ ឬសត្វស្លាប ដែលរស់នៅក្នុងភូមិរបស់យើង។ កាលមុន យើងច្រើនតែមិនរវល់ ហើយពេលខ្លះស្រែកដាក់ពួកវានៅពេលណាពួកវាសួរច្រើនពេក ធ្វើឱ្យវាខ្លាច។»
ការបណ្តុះបណ្តាលដែលនាង ម៉ៅ ទេពទទួលបាន គឺជាផ្នែកមួយនៃកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលនៅតាមផ្ទះផ្ទាល់ តាមរយៈគម្រោង«ការចិញ្ចឹមបីបាច់ និងការអភិវឌ្ឍកុមារតូចនៅភូមិបណ្តែតទឹក»។ គម្រោងនេះទទួលបានការឧបត្ថម្ភថវិកាពីមូលនិធិអភិវឌ្ឍសង្គមនៃប្រទេសជប៉ុន ដែលចាត់ចែងដោយធនាគារពិភពលោក និងអនុវត្តដោយអង្គការ «សង្គ្រោះកុមារ (Save the Children) ដែលជាអង្គការអន្តរជាតិក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយ នៅប្រទេសកម្ពុជា។ គម្រោងនេះមានគោលដៅបង្កើនលទ្ធភាពទទួលបានសេវានៃការចិញ្ចឹមបីបាច់និងការអភិវឌ្ឍកុមារតូចប្រកបដោយគុណភាព តាមរយៈការផ្តល់កម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលនៅតាមផ្ទះសម្រាប់កុមារអាយុក្រោម ៥ឆ្នាំ ជាពិសេស កុមារក្នុងគ្រួសារក្រីក្រលំបាកជាងគេ នៅតាមតំបន់គោលដៅរបស់គម្រោង។
