Հայաստանի համայնքների օրինակը ցույց է տալիս, թե ռեսուրսախնայող անասնապահությունն ինչպես է մեծացնում ընտանիքի եկամուտները՝ միաժամանակ պահպանելով բնությունը։ Թեև Հայաստանի մասնաբաժինը ջերմոցային գազերի արտանետման (ՋԳԱ) գլոբալ ծավալում համեմատաբար փոքր է, երկիրը պարտավորվել է մինչև 2050 թվականը հասնել ՋԳԱ արտանետումների չեզոք մակարդակի, և այս հավակնոտ նպատակին հասնելու ճանապարհին կարևորվում է գյուղատնտեսության և խոտհարքների կառավարման դերը։
Հայաստանի ալպիական խոտհարքները կազմում են երկրի ընդհանուր հողատարածքի մոտավորապես 60 տոկոսը և շատ կարևոր են բնապահպանական ու տնտեսական բարօրության իմաստով։ Խոտհարքները կարող են նպաստել գլոբալ տաքացման գործընթացի մեղմացմանը, քանի որ դրանք հանդես են գալիս որպես սուզարաններ, որոնք մթնոլորտից կլանում են CO2 գազը։ Ավելին, այս խոտհարքները որպես արոտատեղի են ծառայում երկրի անասնակազմի համար, քանի որ անասնակերի արտադրությունը կենսական նշանակության ոլորտ է Հայաստանի գյուղմթերքի թողարկման համար։
Հայաստանը կարևորում է արոտավայրերի պահպանությունը։ ՄԱԿ-ի Կենսաբազմազանության կոնվենցիայի շրջանակներում ներկայացված 6-րդ ազգային զեկույցում ազգային 4-րդ թիրախին (կենաբազմազանության միջավայրերի ավելի լավ պահպանություն՝ դեգրադացիան նվազագույնի հասցնելու միջոցով) համահունչ՝ Հայաստանն ընդգծել է հողերի կայուն կառավարման մոտեցումներ ներդնելու կարևորությունը՝ հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ արոտավայրերի դեգրադացիան էական սպառնալիք է բնական էկոհամակարգերի և անասնաբուծության համար։
Հայաստանն առանց ծովային սահմանների, 3 միլիոն բնակչություն ունեցող երկիր է, որտեղ գյուղատնտեսությունն ապահովում է ՀՆԱ-ի 12 տոկոսը, և, այս իմաստով, անասնակազմին ու արոտավայրերին սպառնացող գործոնները կարող են էականորեն ազդել կենսապահովման միջոցների վրա։ Չնայած անցած տասնամյակում արտադրողականությունն էականորեն բարձրացել է՝ փոքր գյուղացիական տնտեսություններ ունեցող բնակչության մի մեծ խավ չափազանց խոցելի վիճակում է․ նրանց 26․4 տոկոսն աղքատ է։
Բերքատվության մակարդակն էականորեն զիջում է իրական պոտենցիալին, արդյունավետ անասնաբուծությանը խոչընդոտում են արոտավայրերի վատ կառավարումն ու դրանց ոչ խնայողական օգտագործումը։ Ամենատարածված խնդիրներից են ամենամատչելի արոտավայրերի գերարածեցումն ու դեգրադացիան, հեռավոր արոտավայրերի թերօգտագործումը, ձմեռային կերերի վատ որակն ու պակասը, կենդանիների առողջության հետ կապված խնդիրներն ու վատ գենետիկ ռեսուրսները։
Այս խոչընդոտները հնարավոր կլինի հաղթահարել, իսկ ոլորտի ներուժն՝ իրացնել, եթե կյանքի կոչվեն կայուն կառավարման պլանները, բարելավվի շուկայի հասանելիությունը, աջակցություն տրամադրվի առևտրայնացման գործընթացին և ընդլայնվեն զբաղվածության հնարավորությունները գյուղական շրջաններում։
Եվ պարտադիր չէ, որ այս ամենն իրականացվի բնության պահպանության հաշվին։ Համաշխարհային բանկի կողմից ֆինանսավորվող Համայնքային գյուղատնտեսական ռեսուրսների կառավարման ու մրցունակության երկրորդ ծրագիրը (CARMAC 2) նպատակադրում է ծրագրում ընդգրկված համայնքներում բարելավել արոտավայրերի ու անասնաբուծության համակարգերի արտադրողականությունն ու կայունությունը և մեծացնել արտադրության ծավալներն անասնաբուծության և առևտրային նշանակության գյուղմթերքի արժեշղթաներում՝ միաժամանակ հզորացնելով հանրային հատվածի հաստատությունները։
